Αυτό το ταξίδι
είναι ταξίδι σε μια πόλη που χωρίζεται στα δύο. Η «άλλη» πλευρά της δεν θυμίζει σε τίποτα ούτε την ίδια πόλη ούτε την
ίδια χώρα. Η «άλλη» πλευρά έχει δρόμους στενούς και σπίτια χαμηλά, αυλές με
τοίχους ψηλούς και πόρτες ερμητικά κλειστές στα αδιάκριτα βλέμματα. Οι άνθρωποι
στους δρόμους ελάχιστοι. Περπατάνε με σκυμμένο κεφάλι. Το βλέμμα τους, αν γυρίσουν
να σε κοιτάξουν, σκοτεινό και το χαμόγελό τους παγωμένο στο πρόσωπο.
Είμαι ξένος εδώ. Θα μείνω ξένος για πάντα. Η
πινακίδα μπροστά γράφει «ΟΔΟΣ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΥ». Αριστερά, δεξιά, μπρος και πίσω το
ίδιο όνομα. Δρόμοι αδιέξοδοι. Αρχίζει να νυχτώνει. Φοβάμαι.
Ακούγονται φωνές και γέλια παιδικά. Ακολουθώντας
τη φασαρία τους καταφέρνω να βγω. Χαίρομαι που τα παιδιά είναι παντού παιδιά.
