Ανύπαρκτο

 Καθόσουν πάντα στα δεξιά μου. Στην πλευρά που μου άρεσε να γυρίζω το κεφάλι και να σε κοιτάζω όσο μιλάς. Να μου λες για την καθημερινότητά σου, την οικογένειά σου, το παρελθόν σου,  τις απόψεις σου για τη ζωή, τα σχέδια σου για το μέλλον μας.

  Πάντα εσύ ξεκινούσες και εγώ συμπλήρωνα. Ναι συμπλήρωνα μόνο,  γιατί δε θυμάμαι να έλεγες ποτέ κάτι που να με κάνει να διαφωνήσω, να θέλω να πω κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που έλεγες.

  Κάπως έτσι  κυλούσαν τα καλοκαιρινά βράδια μαζί σου, στο στενό μπαλκόνι  στο διαμέρισμά μου, στο κέντρο. Οι δυο μας, με ένα μπουκάλι παγωμένο λευκό κρασί να μιλάμε και να γελάμε για ώρες. Σχεδόν πάντα μέχρι την ώρα που κάποιος από τα διπλανά διαμερίσματα μας κάνει παρατήρηση και αναγκαστούμε, σα παιδάκια που τους έκανε παρατήρηση ο δάσκαλος, να μπούμε μέσα στο διαμέρισμα ή αλλιώς στο μικρό μας φούρνο, όπως συνηθίζαμε να το λέμε.

  Κλεινόμασταν μέσα σα να μας βάζανε τιμωρία. Ωστόσο πηγαίναμε στο κρεβάτι και αφού κάναμε έρωτα, συνεχίζαμε να μιλάμε, λες και θέλαμε να προλάβουμε να πούμε τα πάντα ο ένας στον άλλο. Μιλάγαμε μέχρι που μας έπαιρνε ο ύπνος και σχεδόν παραμιλούσαμε. Παραμιλούσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Έτσι όπως μας έβρισκε το επόμενο πρωί.

  Ήταν όλα τόσο όμορφα, σχεδόν μαγικά. Τόσο που δε μπορούσα καν να θυμηθώ πως ήταν η ζωή μου πριν μπεις εσύ σε αυτή και έτρεμα την πιθανότητα να γίνει κάτι και να σε χάσω. Ζούσα μόνο για τις ώρες που ήμουν μαζί σου. Ήσουν ο κόσμος μου και η ζωή μου.

  Μένω ακόμα στο ίδιο διαμέρισμα στο κέντρο με το στενό μπαλκόνι και έχει ήδη μπει καλοκαίρι. Ίσως γι’ αυτό σήμερα που σε συνάντησα στο δρόμο για τη δουλειά, όπως τόσες άλλες φορές άλλωστε, ήρθε στο μυαλό μου αυτή η ανάμνηση. Πλέον όποτε συναντιόμαστε σε χαιρετάω και ρωτάω τα νέα σου όπως χαιρετάω και ρωτάω τα νέα οποιουδήποτε γνωστού. Έτσι νιώθω για σένα, σα να είσαι άλλος ένας γνωστός, ένας περαστικός στο δρόμο μου όπως πάω στη δουλεία, ένας περαστικός στο δρόμο της ζωής μου. Σήμερα μόνο ήρθε στο μυαλό μου αυτή η ανάμνηση. Η ανάμνηση μιας αγάπης που δεν υπάρχει πια.