Στον υπόνομο

 Ούτε που ξέρω πως βρέθηκα εδώ κάτω.Νιώθω πως έχουν περάσει ώρες που πάω πάνω κάτω στα βρομόνερα. Μυρίζει έντονα μούχλα και σκατά. Στο μισοσκόταδο διακρίνω ποντίκια που τρέχουν πάνω κάτω τρομαγμένα. Έτσι νιώθω και εγώ, τρομαγμένος και καταδικασμένος να περιφέρομαι σε μέρη βρωμερά. Είναι  λαβύρινθος εδώ κάτω και όσο και αν στρίβω έχω μονίμως την αίσθηση ότι γυρίζω ξανά στο ίδιο σημείο. Για κάποιο λόγο δε φοβάμαι. Συνεχίζω να κινούμαι ασταμάτητα, χωρίς να νιώθω κούραση ή πείνα. Είναι σαν κάτι να με σπρώχνει να κάνω το επόμενο βήμα, να μη τα παρατήσω ακόμα και αν συνεχώς όλα μοιάζουν ίδια, ακόμα και αν νιώθω πως θα μείνω εδώ για πάντα. Στην επόμενη στροφή κάτι αλλάζει. Από κάπου μπαίνει φως. Κοιτάζω ψηλά ένα μισό-βουλωμένο καπάκι αποχέτευσης. Βάζω όλη μου τη δύναμη και τ’ ανοίγω. Τα μάτια μου κλείνουν, ξεσυνήθισαν και δεν αντέχουν στο φως. Θα συνηθίσω.